Benefis Gucia

W najbliższą środę, na stadionie Ruchu Chorzów, odbędzie się wielki benefis Krzysztofa Warzychy. Mistrzowska drużyna Ruchu z 1989 roku, w której grał popularny Gucio, zmierzy się z zespołem Panathinaikosu Ateny z 1996 roku. Mecz ten będzie okazją do pięknych wspomnień. Rzeczywiście, kibicom „niebieskich” zostały wyłącznie dobre wspomnienia...

Król honorowym obywatelem

W specjamym wywiadzie dla DZKrzysztof Warzycha podsumowuje swoją piłkarską karierę.

Otrzyma pan dzisiaj tytuł honorowego obywatela Chorzowa. Dotychczas tylko cztery osoby — Gerarda Cieślika, Jerzego Buzka, Damiana Zimonia i Floriana Lesika wyróżniono w mieście w ten sposób. Jak Krzysztof Warzycha zareagował na przyznanie mu tego lauru?

Bardzo się ucieszyłem, bo otrzymać taki tytuł to dla mnie wielki zaszczyt. Władze miasta sprawiły mi wspaniałą niespodziankę z okazji mojego benefisu i serdecznie za to dziękuję prezydentowi Chorzowa oraz radnym Rady Miejskiej. To miłe, że wciąż tutaj o mnie pamiętają, mimo że od 15 lat mieszkam nie tylko daleko od Chorzowa, ale w ogóle z dala od Polski.

Grał pan w pierwszej drużynie Ruchu przez 9 sezonów, ale kibice pamiętają głównie ten, w którym "niebiescy"sięgnęli po swój ostatni tytuł mistrza Polski. W czym tkwiła siła chorzowskiego zespołu w sezonie 1988/89?

Najważniejsze było to, że po spadku do II ligi udało się utrzymać skład drużyny. W cuglach awansowaliśmy do ekstraklasy i potem niejako z marszu sięgnęli po tytuł. Był to chyba jedyny taki przypadek w dziejach polskiej piłki, aby beniaminek został mistrzem kraju.

Przerwaliście wówczas hegemonię Górnika, który wcześniej cztery razy pod rząd sięgał po mistrzowską koronę.

Pamiętam, że pokonaliśmy w tych rozgrywkach zabrzan dwukrotnie. U siebie wygraliśmy 2:0, natomiast na wyjeździe zwyciężyliśmy z naszpikowanym reprezentantami kraju Górnikiem 2:1 i właśnie ten mecz zadecydował o naszym triumfie w końcowej klasyfikacji, a ja miałem tę satysfakcję, że w obu derbowych spotkaniach strzelałem zabrzanom gole.

Bramki strzelał pan w tym sezonie nie tylko Górnikowi. W sumie zdobył ich pan aż 24 i został królem strzelców ekstraklasy. To była połowa strzeleckiego dorobku Ruchu.

Ten laur sprawił mi wiele radości, ale zawsze podkreślam, że futbol jest grą zespołową i najważniejszy był sukces drużyny. Kolegom mogę tylko podziękować, że właśnie do mnie adresowali te ostatnie podania, a ja starałem się wykorzystać wypracowane przez nich sytuacje podbramkowe.

W pierwszej trójce na mecie sezonu były wówczas Ruch, GKS Katowice i Górnik, a śląska piłka nie miała sobie równych w kraju. Co się stało, że od tej pory żaden zespół z naszego regionu nie może zdobyć mistrzowskiej korony?

Zlikwidowano kopalnie czy huty, które wcześniej opiekowały się klubami i w tej chwili nie ma na Śląsku pieniędzy na wielką piłkę. Drużyny z naszego regionu, które zostały w ekstraklasie bronią się przed spadkiem. Ruch gra w II lidze, a takie zespoły jak ROW Rybnik, GKS Tychy czy Szombierki Bytom tułają się jeszcze niżej.

Pańska gra została zauważona w Grecji i po rundzie jesiennej 1989 r. wyjechał pan do Panathinaikosu. Jak się okazało był to chyba przysłowiowy strzał w dziesiątkę?

Wcześniej miałem inne oferty z zachodu, ale prezes Ruchu zawsze odpowiadał, że Warzycha nie jest na sprzedaż. Tym razem jednak władze klubu zgodziły się na mój transfer od Aten. Wyjechałem w idealnym dla siebie momencie i trafiłem do drużyny, w której mogłem jeszcze rozwinąć swój talent.

Lista trofeów, po które sięgnął pan w Grecji jest bardzo długa. Co Krzysztof Warzycha najbardziej ceni z tych laurów?

Pięciokrotnie zdobywałem mistrzostwo Grecji i tyle samo razy sięgałem z Panathinaikosem po puchar kraju. Za największy sukces uważam jednak awans do półfinału Ligi Mistrzów w sezonie 1995/96 i właśnie ta drużyna przejedzie w środę do Chorzowa na mój benefis. Trafiliśmy wówczas na Ajax, który bronił Pucharu Europy wywalczonego rok wcześniej i miał jeden z najmocniejszych zespołów w swojej historii. W Amsterdamie wygraliśmy 1:0 po moim golu, ale w rewanżu zagraliśmy osłabieni brakiem kilku czołowych zawodników i przegrywając 0:3 odpadliśmy z rywalizacji. Szkoda, bo awans do finału był na wyciągnięcie ręki.

Nie wspomniał pan o indywidualnych osiągnięciach, a przecież ich też nie brakuje w pana dorobku. Trzykrotnie zostawał pan królem strzelców ligi greckiej, 244 gole zdobyte do dziś są rekordem Panathinaikosu, a 65 spotkań w europejskich pucharach długo były rekordem Polski, który dopiero niedawno pobił Jerzy Dudek.

Tych sukcesów indywidualnych rzeczywiście trochę się nazbierało, ale do pełni szczęścia zabrakło mi udziału w dużej imprezie takiej jak mistrzostwa świata czy Europy w barwach reprezentacji Polski.

No właśnie 50 reprezentacyjnych występów "Gucia" robi wrażenie, ale liczba zdobytych goli — 9 już znacznie mniej. Czemu w kadrze nigdy nie grał pan tak dobrze jak w Ruchu czy Panathinaikosie?

W obu klubach zawsze byłem ustawiany na szpicy i grałem jako napastnik, natomiast w reprezentacji trenerzy często wystawiali mnie na lewej bądź prawej pomocy, co nie było dla mnie najlepszą pozycją na boisku. W moich czasach mieliśmy zresztą w kadrze sporo indywidualności, ale jakoś nigdy nie tworzyły one dobrego zespołu i może stąd brak było sukcesów drużyny narodowej przez całe lata dziewięćdziesiąte.

Swoją przyszłość wiąże pan z Grecją czy Polską?

Raczej z Grecją. Prowadzę w Atenach szkółkę piłkarską dla chłopców w wieku 6-16 lat, a zaraz na początku czerwca jadę na dwutygodniowy kurs trenerski na wyspę Rodos, który da mi uprawnienia szkoleniowca. Syn również idzie w moje ślady i zaczyna zawodowo grać w piłkę. W nowym sezonie będzie występował w greckiej czwartej lidze, ale może z czasem przeskoczy do wyższej klasy rozgrywkowej.

„Gucio” i jego drużyna szesnaście lat później

To była ekipa! Po roku gry w II lidze, wrócili do ekstraklasy i wywalczyli mistrzostwo Polski. Większość z nich wystąpi w środę na meczu benefisowym Krzysztofa Warzychy.

Wiadomo, że w środowym spotkaniu zabraknie przebywającego w USA Mieczysława Szewczyka. Powołanie otrzymał Mirosław Jaworski, który w sezonie mistrzowskim Ruchu w ramach służby wojskowej występował w Śląsku Wrocław.